۱۴۰۰/۶/۲۱
۱۷۴۷ نمایش
نویسنده: ندا یزدانی
همه ما در مقعی از زندگی خود دانشو بده ایم و اگر به دانشگاهی می رفتیم که از شهر خود دور می ماندیم، درگیر مسکن دانشجویی و معضلات آن بوده ایم. دانشجویان جمعیت کثیری از کل جمعیت جوان ایران را تشکیل می دهند و همواره جزو قشر در معرض خطر به حساب می آیند. از طرفی دانشگاه ها تأسیس می شوند بدون آنکه پانسیون ها و مجتمع های زیستی دانشجویان که رفاه حال آنها را تأمین نماید فراهم شوند. هر دانشجو در مدت اقامت خود همواره در پی تحصیل علم می باشد و این مهم به جز با فراهم آوردن زمینه مناسب برای رفاه حال او محقق نمی گردد. این نوشته در ابتدا به بررسی مجتمع های اقامتی که در اینجا مجتمع های زیستی دانشجویی می باشد می پردازد. همانطور که میدانیم دنیا در جهتی پیش می رود تا همواره از اتلاف انرژی بکاهد. اهل فن دریافته اند که این هدف با رویکردی پایدار محقق می گردد. آن دسته کشورهای جهان که پیمان کیوتو را امضا کرده اند در این راستا تلاش می کنند و در برنامه ها و سیاست های بلند مدت خود رویکرد سبزی که کمترین خسارت را به محیط زیست انسان بزند در نظر دارند. ایران هم در این پیمان نامه شرکت داشته است اما متاسفانه اقدامی در خور در این راستا صورت نپذی
رفته است. امید است تحقیق پیش رو در راستای اعتلای دانش معماری، معماری پایدار و گسترش دامنه های نگرش آن در کشور جوانمان مفید باشد.