۱۴۰۰/۱۲/۹
۲۹۲۳ نمایش
نویسنده: ندا یزدانی
فضای لایتناهی منبع تغذیه معماری است. معماری خانه های تاریخی قسمتی از فضا را برای حضور ، تعریف و تنظیم می کند.
در این فرآیند خصلت پیوسته بودن فضای محصور شده به فضای لایتناهی را حفظ می کند.
پیوستگی با فضای نامحدود از طریق بسط نوری و چشم اندازی و بسط فضایی جزء فضاها به یکدیگر ایجاد می شود.
این ویژگی در هر سه گونه فضایی باز، بسته و پوشیده در خانه های تاریخی وجود دارد؛
فضاهای باز ، اتاق بدون سقف هستند.
امکان ترکیب با بالا را دارند؛
فضای پوشیده اتاق بدون دیوار است و امکان ترکیب با پیرامون را دارد؛
سقف و دیوارهای فضاهای بسته نیز به نحوی طراحی می شوند تا برای فضاهای بسته نیز امکان ترکیب و بسط فضایی ، نوری و چشم اندازی فراهم شود؛
با فراهم شدن امکان بسط برای هر یک از سه گونه فضا، جزء فضاهای گوناگون خانه در لایه های مختلف به یکدیگر متصل می شوند و یک کل را شکل می دهند
می توان از پایین ترین لایه خانه حرکت را آغاز کرده و به بالاترین لایه رسید.
سازمان فضایی در مقابل این حرکت نه تنها مانعی ایجاد نمی کند، بلکه وظیفه هدایت این حرکت را برعهده گرفته است.
از زیرزمین به حیاط ، از حیاط به صفه، از صفه به بالاخانه، از بالاخانه به مهتابی ، از مهتابی به بام و از بام به آسمان؛
