۱۴۰۰/۱۰/۴
۱۸۶۸ نمایش
نویسنده: ندا یزدانی
هرچند این دو واژه از نظر لغوی با هم متفاوت هستند اما در حقیقت تفاوت آن چنانی بین این دو واژه وجود ندارد
هر وقت طرفین دادوستد در هنگام تنظیم قرارداد، درصدد خرید و فروش مالی باشند و در زمان تبادل مورد دادوستد مشخص و معلوم باشد و ثمن نیز مشخص شود و درباره چگونگی پرداخت ثمن و دریافت مبیع و سایر شرایط تبادل، توافق صورت گیرد احتمال دارد قسمتی از ثمن و یا بخشی از مبیع تسلیم شود
در این صورت اگر بیع مورد نظر به شکل یک متن درآید به آن بیع نامه یا مبایعه نامه می گویند، در این صورت مشتری مالک مبیع و بایع مالک ثمن خواهد شد.
اگر طرفین قصدی برای انجام دادوستد نداشته باشند و فقط شرایط خود را برای تبادل و فروش مال در زمانی معین (برای نمونه سال بعد) اعلام کنند به این وعده برای انجام تبادل بین طرفین که به صورت نوشتار دربیاید قولنامه می گویند. بسیار واضح و مبرهن است که این توافق مملک نبوده و تنها وعده ای به مبادله در وقتی دیگر است. پس نتیجه می گیریم اگر دو طرف درصدد مبادله مال یا کالا در زمان آینده هستند و وعده این تبادل را به هم می دهند بهتر است در این موارد از واژه قولنامه استفاده کنیم
